Lincoln Center

był tu z sophie na premierze sztuki jakiegoś młodego i szalenie obiecującego reżysera, który na dodatek był znajomym jego rodziców i pewnie też samego nolana. niestety nolan wcale nie był zachwycony, ani wzruszony jak trzy czwarte widowni, więc powoli odciągał sophie w kierunku wyjścia. i troche dąsał się o to, że ślinili się do niej jacyś śmiszni panowie.

-oh, nolan, przedstawienie nie bylo zle, dlaczego wychodzimy? - jej sie podobalo, nie rozumiala dlaczego chce ja stad wyciagac. byc moze bardziej chodzilo wlasnie o grupe mezczyzn, posylajacych jej jednoznaczne spojrzenia. wsunela reke pod jego ramie i przysunela sie blizej. na ulicy bylo dosyc chlodno.

- nie było złe, jak na coś reżyserowane przez kompletnego szaleńca. poza tym odkąd tu jesteśmy oświadczyło ci się sześciu facetów. - niestety spóźnili sie o dobre kilka miesięcy. dlatego teraz to on obejmował sophie, posyłając im również jednoznaczne spojrzenie mówiące 'to moja kobieta'. właściwie nie widział nic złego we flirtowaniu z innymi kobietami, ale kiedy chodziło o sophie potrafił byc szaleńczo zazdrosny. i gotował się ze złości, kiedy chociażby rozmawiała z jakimś napalonym dupkiem.

co czasami bywalo irytujace, kiedy podczas jej rozmowy z jakimkolwiek kolega z pracy nolan wyrastal jak z pod ziemi, obejmujac ja w pasie. mimo wszystko jednak niejako jej to pochlebialo. przynajmniej miala pewnosc, ze mu na niej zalezy. musnela wiec teraz jego kosc policzkowa cieplymi wargami i usmiechnela sie, rozgladajac przy okazji, zeby nie wpadli pod taksowke prowadzona przez naszego znajomego ruskiego drajwera.
-nie sprawial wrazenia kompletnego szalenca. poza tym poruszyl kilka narawde ciekawych kwestii.

- uwierz mi, jest szaleńcem. poza tym pewnie ukradł te kwestie z jakiejś inne sztuki. wolisz wracać taksówką, czy się przejdziemy? - rozejrzał się za jakąś, ale wszystkie, nawet ruskiego drajwera, zmiatali im sprzed nosa inni uciekający przed szalonym reżyserem miłośnicy teatru. - myślałem, ze moglibyśmy udawać, że mamy jakiś wyjazd służbowy na madagaskar i przełożyć kolację z twoją mamą. - szukał odpowiedniej wymówki przez cały czas trwania przedstawienia. dobrze wiedział, że mama sophie cały czas będzie mówić o ślubie. a problem nolana polegał na tym, że nie był przekonany czy na pewno chce się żenić.

-hm - mruknela, marszczac brwi i patrzac na profil nolana. powoli ruszyli przed siebie chodnikiem, takze kwestie sposobu powrotu mamy juz z glowy - sama nie wiem. juz raz ja przekladalismy. cos nie tak? - sophie byla zbyt naiwna, zeby watpic w milosc nolana, obstawiala wiec na przyklad jakas chorobe, na ktora cierpial i nie chcial jej o tym powiedziec, a na kolacji wszystko wyszloby na jaw, albo cokolwiek powodowanego przez czynniki jak najbardziej zewetrzne i niezalezne od nolana.

niestety, albo na szczęście nolan był całkiem zdrowy, zarówno psychicznie jak i fizycznie, a i przyczyn zewnętrznych nie było żadnych. - nie, to nic takiego, po prostu mam wrażenie, że ona wcale za mną nie przepada. - nie mógł jej przecież powiedzieć, że cierpiał na syndrom piotrusia pana i chyba nie miał ochoty bawić się w dom. w zupełności wystarczyło, że razem zamieszkali. za każdym razem, kiedy jej matka wspominała o ślubie, albo o dzieciach, zaczynał panikowac.

-jasne, ze cie lubi, nolan. nie wyglupiaj sie - odpowiedziala, usmiechajac sie do niego pokrzepiajaco i delikatnie sciskajac za dlon. jedyna osoba z rodziny, ktora mogla go nie lubic to colin, ale i to nie bylo pewne. sophie momentalnie sie uspokoila, bez wiekszego problemu kupujac bajeczke nolana - o to ci chodzi? ostatnio pytala kiedy do nas przyjdziesz, na pewno za toba przepada - zapewnila go szczerze i zatrzymala sie na swiatlach.

-no tak, po prostu odniosłem takie wrażenie, nieważne, możemy zjeść kolację z twoją mamą. - sam dobrze widział, że nawet jeśli omijał temat zakładania rodziny, mama sophie go uwielbiała. zadzwoniła w tym tygodniu trzy razy, żeby upewnić się czy nieszczęsna kolacja jest aktualna, ale nolan jakoś ukrył ten fakt przed sophie. tak samo jak nigdy nie powiedział jej, że colin grozi mu wybiciem zębów i innymi strasznymi rzeczami. przyciągnął sophie do siebie i pocałował trzy razy, jeszcze zanim zmieniło się na zielone. ostatecznie mógł przecież wcale się nie oświadczac, ale wtedy pewnie zostawiłaby go cztery razy dla kogoś bardziej stałego w uczuciach.

tego nie wiemy. w kazdym razie sophie odpowiedziala na jego pocalunki i teraz objeci ruszyli na druga strone ulicy. sophie zyla w blogiej nieswiadomosci i po prostu cieszyla sie tym, ze jest w nowym jorku, o ktorym zawsze marzyla, znalazla dobra prace i mezczyzne, ktorego kocha. bo naprawde go kochala, to urocze.
-powiedziales to tak jakbys szedl tam za kare - powiedziala cicho, myslac, ze pewnie po prostu nadinterpretuje fakty. przeciez nie mogl tak traktowac kolacji u jej rodzicow. ktorzy notabene wciaz mieszkali w paryzu, ale to szczegol ;p.

równie dobrze mogli teraz rezydować w jakimś uroczym hotelu na manhattanie, żeby zobaczyć jak żyje się ich córze. nolan pewnie opowiedział, jak to strasznie jest zmęczony życiem, albo pracą, żeby przełożyć tą rozmowę na następny dzień, albo w ogóle się od niej wymigac. zresztą dotarli już do miłego mieszkania nolana, które sophie gruntownie przemeblowała. co może nie do końca mu pasowało, bo było kolejnym zamachem na jego wolność, ale nie narzekał. w końcu ją kochał. albo tak mu się wydawało. amen.