Chirurgia

***

po kilkunastu minutach konwersowania z recepcjonistka i szeregiem lekarzy, opowiedzeniu urzekajacej historii victora i calej wiazance przeklenstw ze strony cassandry, w koncu przyjeli go na chirurgie, pozwalajac cassie wejsc z nim do gabinetu.

siedział na jakiejś kozetce, czekając jak na skazanie, bowiem tymczasowo żaden chirurg nie mógł przyjść, mając jakieś ważniejsze zajęcie. tylko jakaś pielęgniarka uraczyła go wodą utlenioną i gazą, którą kazała przykładać mu do naderwanej wargi, po czym poszła do innych pacjentów. patrzył posępnie na cass, sycząc z bólu, kiedy przykładał sobie tą gazę. już nie umiał udawać, że jest w porządku, bo nie było. to musiało cholernie boleć.

nigdy nie mialam naderwanej wargi, ale przypuszczam iz bolalo wrecz paralizujaco. cassie nie mogac wytrzymac siedzenia z daleka od niego, wstala i pospiesznie usiadla na kozetce obok victora, chwytajac go za reke i masujac po pleckach druga.
-bedzie dobrze - mruknela, bo bylo to jedyne co w tym momencie przychodzilo jej do glowy. byla potwornie zestresowana - gdzie ten pieprzony lekarz..

- oby - stwierdził, po czym znowu syknął z bólu, bo nie ma chyba nic gorszego od przykładania sobie gazy do zranionego miejsca, szczególnie jeśli chodziło o tak delikatne miejsce jak warga. - nie wiem, miał przyjść juz dobre pięć minut temu - dodał jeszcze cicho, bo śledził upływ czasu, patrząc na zegarek wiszący na ścianie. to, co że każda minuta ciągnęła sie jak wieczność.

-zaraz przyjdzie - zapewnila go, calujac czule w miejsce tuz obok pobojowiska, znanego niegdys jako warga victora - a jesli nie, sama po niego pojde - dodala, czujac sie coraz bardziej poirytowana zachowaniem sluzby zdrowia. przeciez victor cierpial, a byla prawie pewna, ze lekarze ktorzy nie mogli przyjsc, popijali herbate w pokoju dla personelu.

pewnie byli to polscy lekarze, którzy wyemigrowali do stanów!
Niecierpliwił sie trochę, bo bolało go co raz bardziej. miał już myśli takie, że wda się zakażenie i usuną mu wargę, a potem zatrudnią go w cyrku jako człowieka z jedną wargą, albo nawet bez żadnej, bo kto wie, czy nie usuną obydwu! biedny, zaczynał wariować przez to wszystko.

-dosyc tego. zaczekaj tu - scisnela go za dlon, po czym wstala i zamaszystym krokiem (na tyle, na ile pozwalaly jej wysokie obcasy) wyszla z sali, szukajac jakiegokolwiek lekarza lub czlonka personelu. pewnie victor mogl slyszec jak robi awanture chirurgowi, ktory szedl wolnym krokiem w strone sali, po wypaleniu papierosa na tarasie. niemalze sila zaciagnela go do victora, obiecujac mu, ze jesli nie zajmie sie jej mezczyzna wyleci z pracy, a nastepnej nie znajdzie zbyt szybko. ladnie sie wyrazila o victorze.

ładnie, tyle że victor był zbyt otępiały, żeby zwrócić na to uwagę. to wszystko przez ten przeszywający ból, który powodował, że victor czuł się kompletnie zniewieściały, bo nie potrafił już go maskować. jeszcze tylko brakowało, żeby zaczął się mazać jak jakieś dziecko.
był mężczyzna, więc musiał wziąć się w garść. chyba nawet powtarzał to sobie jak mantrę w myślach. jednak kiedy chirurg zaczął usuwać kolczyk, odruchowo ścisnął rękę cass, jakby to miało ująć mu cierpień.

pewnie chirurg przez caly czas, w ktorym usuwal kolczyk victora, wyglaszal swoje przekonania o glupocie zakladania kolczykow, skutkiem czego cassie miala ochote go uderzyc. poza tym nie sprawial wrazenia kogos kto liczy sie z faktem iz victor jest bliski omdlenia z bolu. ujela jego reke w obie dlonie i masowala jej wierzch kciukiem.
-nie moglby pan robic tego troche ostrozniej?

dobrze, że victor nie mdlał na widok krwi, bo już by go z nami nie było! chociaż i tak wydawał się już kompletnie otępiony i praktycznie nic już nie czuł, wszystko mu się zamazywało. co rusz tylko dochodziły do niego głosy lekarza i cassandry. to prawie jak wycinanie migdałków na głupiego jasia, albo cos w ten deseń.

mysle, ze to nie moglo trwac w nieskonczonosc, wiec pewnie w koncu chirurgowi udalo sie wyciagnac kolczyk victora, bez trwalej masakacji jego twarzy. konczyl zabieg w milczeniu, ku zadowoleniu cassie, ktora mimo wszystko z kazda kolejna minuta robila sie coraz bledsza, dalej jednak sciskajac jego reke.

nawet nie zauważył kiedy lekarz skończył - to już? - zapytał strasznie niewyraźnie, bowiem teraz jego warga miała monstrualny rozmiar, tak spuchła. pewnie była większa od warg angeliny. bidny, bolało go jak cholera!

-to juz - oznajmil lekarz i wyszedl, odprowadzony przez mordercze spojrzenie cassandry. kiedy zamknal za soba drzwi spojrzala na jego spuchnieta i zaklejona jakims opatrunkiem warge, a nastepnie w jego lekko przestraszone oczy. widocznie kompletnie zapomnial o maskowaniu bolu i tego typu emocji.
-chodzmy stad, victor - mruknela, przytulajac sie do niego niespodziewanie.

i poszli do niego.